30 Μαΐου 2019 - Οι δαίμονες της μοναξιάς

30 Μαΐου 2019

Οι δαίμονες της μοναξιάς

Πολλές φορές, ξεχνάμε πως η μοναξιά είναι ένας σημαντικός  παράγοντας της ασθένειας. Αν αυτό δεν το αναγνωρίσουμε, τότε θα δημιουργήσει κρυμμένες παθολογίες που δεν θα επιτρέψουν την ολοκληρωτική ίαση της ασθένειας. 

Στο μικρό διήγημα του Τσέχωφ,  Η επίσκεψη του ιατρού, η Λίζα, κόρη της Μαντάμ Λυαλίκοφ, ιδιοκτήτριας μιας βιομηχανίας, ήταν κρεβατωμένη και σιωπηλή για πολύ καιρό. Την είχαν επισκεφθεί και την είχαν εξετάσει πολλοί γιατροί χωρίς αποτέλεσμα. Η μητέρα της κάλεσε έναν νέο ιατρό, τον κ. Κορολυόφ, για να την εξετάσει. Όταν ήρθε ο γιατρός, την εξέτασε ξανά και ξανά, αλλά δεν μπορούσε να βρει άκρη στην πάθησή της. Η άρρωστη παρέμενε σιωπηλή. Στο τέλος, την ικέτεψε να μιλήσει μαζί του: «Τι αισθάνεστε και τι συμβαίνει;»

Αυτή αποκρίθηκε: «Δεν ξέρω. Τα πάντα με στενoχωρούν» και έμεινε σκεπτική για λίγα λεπτά, ενώ μετά συνέχισε: «Τα πάντα με στενοχωρούν.  Ακούω μια συμπάθεια στη φωνή σας.  Μόλις σας είδα μου φάνηκε ότι θα μπορούσα να σας μιλήσω γι’ αυτό.»

Ο γιατρός τότε την ικέτεψε να του μιλήσει.

«Θέλω να σας πω την άποψή μου. Εγώ νομίζω ότι δεν έχω καμία ασθένεια, αλλά ότι είμαι σε απόγνωση και ότι είμαι φοβισμένη. Το  πεπρωμένο μου  είναι  έτσι και δεν είναι δυνατόν να γίνει κάτι διαφορετικό. Εάν, παραδείγματος χάριν, ένας κλέφτης τριγυρνούσε  κάτω από το παράθυρο ενός υγιούς ανθρώπου, αυτός θα ανησυχούσε.» Και συνέχισε, κοιτάζοντας τα γόνατά της και χαμογελώντας ντροπαλά: «Διαρκώς προσπαθούν να με γιατρέψουν. Είμαι πολύ ευγνώμων, βέβαια, και δεν μπορώ να αρνηθώ ότι οι θεραπείες δεν με ωφελούν. Όμως,  δεν θέλω να μιλήσω με έναν γιατρό, αλλά με έναν στενό φίλο που θα μπορέσει να με καταλάβει και που έχει τη δυνατότητα να με πείσει αν σκέφτομαι σωστά ή λάθος».

«Δεν έχεις φιλίες;» ρώτησε ο ιατρός.

«Είμαι μόνη. Έχω μία μητέρα˙ την αγαπάω πολύ, αλλά συνάμα είμαι μόνη…. Οι μοναχικοί άνθρωποι διαβάζουν πάρα πολύ, αλλά λένε λίγα και λίγα ακούν. Η ζωή γι’ αυτούς είναι μυστήρια˙ είναι μυστικιστές και πολλές φορές βλέπουν τον διάβολο εκεί που δεν είναι.» 

Όταν αναγνωρίσουμε τον τρόπο που η μοναξιά εκδηλώνεται στη ζωή μας˙ όταν εκφράσουμε τη μοναξιά μας σε άλλους˙ ακόμη περισσότερο, όταν υπερβούμε τη μοναξιά μας και ανοίξουμε τον εαυτόν μας στην χάρη του Θεού, τότε, οι δαίμονες της μοναξιάς μας θα διασκορπιστούν και θα μπορέσουμε στη μοναξιά και στις δοκιμασίες μας  να ανακράξουμε: «Ευλογημένος να’ ναι ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, Πατέρας που μας ελεεί και Θεός που μας δίνει κάθε είδους ενίσχυση. Αυτός μας ενισχύει σε κάθε μας θλίψη. Έτσι, με τον ίδιο τρόπο που μας ενισχύει ο Θεός, μπορούμε κι εμείς να ενθαρρύνουμε όσους περνούν κάθε είδους θλίψη» (Κορινθίους Β’ 1:3-4).

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ