Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Θεοδώρου Μαλακοπῆς

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Θεοδώρου Μαλακοπῆς

Λουκά 6:1‐10
Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ γαπητά, Πόσον νθρώπινον τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ ἐν ὅλῃ τῇ θείᾳ μεγαλειότητί του! Καί ὁπόσα διδακτικά μηνύματα δυνάμεθα νά  ρυσθῶμεν διά τήν ζωήν μας, ὅταν προσεκτικῶς ἐγκύπτωμεν εἰς τά νοήματά του! Ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή (Λουκά 6:1‐10) μᾶς ὑπενθυμίζει δύο γεγονότα  πό τήν ἐπίγειον ζωήν καί δρᾶσιν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό πρῶτον εἶναι ἡ διάβασις τοῦ Ἀποστολικοῦ χοροῦ μέσῳ τῶν σταχυοκαρποφορούντων  γρῶν ἐν ἡμέρᾳ Σαββάτου, ἡμέρᾳ αὐστηρᾶς  ργίας διά τούς Ἰουδαίους, κατά τήν ὁποίαν οἱ ὁδοιποροῦντες Μαθηταί «ἔτιλλον στάχυας καί ἤσθιον ψώχοντες ταῖς χερσίν», ὅπως θά ἐπράττομεν ὅλοι μας εὑρισκόμενοι εἰς μίαν παρομοίαν περίπτωσιν, πλήρη  γροτικοῦ λυρισμοῦ. Τό ἕτερον γεγονός, τό πλέον ἐνδιαφέρον διά τό συγκαλούμενον ἐνταῦθα Ἰατρικόν Συνέδριον, εἶναι ἡ θαυματουργική θεραπεία εἰς μίαν ἰουδαϊκήν συναγωγήν διά δεύτερον πάλιν Σάββατον ἑνός  νθρώπου, «οὗ ἡ χείρ ἡ δεξιά ἦν ξηρά». Ἀμφότερα τά γεγονότα, τελεσθέντα εἰς ἡμέραν θρησκευτικῆς  ργίας,  πετέλεσαν διά τούς εἰς τό σκληρόν γράμμα τοῦ νόμου προσκεκολλημένους Γραμματεῖς καί Φαρισαίους  φορμήν βαρυτάτου σκανδαλισμοῦ, ὀφειλομένου μᾶλλον, κατά τήν ἄκρως ψυχολογημένην παρατήρησιν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, εἰς τήν ἐπίμονον προσπάθειάν των ἐκ τῆς προκαταλήψεώς των «ἵνα εὕρωσι κατηγορίαν τῷ Ἰησοῦ». Ὅμως ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ Ὁποῖος ἦλθε ἵνα πληρώσῃ τόν Νόμον κατά τρόπον φιλάνθρωπον,  νῄρεσε τόν ψευδοσκανδαλισμόν τῶν ἐπικριτῶν Του διά τῆς φράσεως «τί ἔξεστι τοῖς σάββασιν,  γαθοποιῆσαι

ἤ κακοποιῆσαι, ψυχήν σῶσαι ἤ  πολέσαι;» καί  πεφάνθη, ὅτι «Κύριος ὁ Υἱός τοῦ  νθρώπου καί τοῦ Σαββάτου,  φοῦ τό Σάββατον διά τόν ἄνθρωπον καί οὐχί ὁ ἄνθρωπος διά τό Σάββατον». Εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ ἔχοντος ξηράν τήν χεῖρα  σθενοῦς, περίπτωσιν καθαρῶς νευρολογικοῦ ἐνδιαφέροντος, ἐπενέβη θαυματουργικῶς καί ἐθεράπευσε τόν ταλαίπωρον ἄνθρωπον μόνον διά τοῦ προστακτικοῦ λόγου Του «ἔκτεινον τήν χεῖρά σου» χωρίς νά ψηλαφήσῃ κἄν τό  σθενές μέλος, δεικνύων διά τοῦ τρόπου τούτου, ὅτι ἡ ἰδική Του θεραπεία εἶναι ἑνός ἄλλου ἐπιπέδου ἐκείνου τό ὁποῖον χρησιμοποιεῖ ἡ συμβατική Ἰατρική, δηλαδή εἶναι ἕν θαῦμα. Καί τί εἶναι θαῦμα, τό κάθε θαῦμα; Ἁπλῶς μία στιγμιαία  ναίρεσις τῶν φυσικῶν νόμων τῶν διεπόντων τήν συμπαντικήν λειτουργίαν, ἑπομένως καί τήν λειτουργίαν ἐδῶ τοῦ  νθρωπίνου σώματος, τοῦ ἐν σμικρογραφίᾳ  ντιπροσωπεύοντος ὅλην τήν ὁρατήν κτίσιν. Γνωρίζομεν ὅτι ἡ πεπερασμένων δυνατοτήτων  νθρωπίνη λογική ὅσον ὑπερφυής καί πεπροικισμένη διά ἐξαιρετικῶν χαρισμάτων καί ἄν εἶναι, δυσκολεύεται νά εἰσέλθῃ εἰς τόν ὑπεραισθητόν χῶρον, εἰς τόν ὁποῖον μόνον ἡ πίστις δύναται νά προσεγγίσῃ,  φοῦ κύριον ὄργανον προσεγγίσεως τῶν φαινομένων καί τοῦ περιβάλλοντος ἡμᾶς κόσμου εἶναι πᾶσα αἴσθησις, διό καί τό γνωστόν  ξίωμα τῆς φιλοσοφίας «οὐδέν πρότερον ἐν τῇ νοήσει, ὅ μή πρότερον ἐν τῇ αἰσθήσει». Ὑπό τοιοῦτον θεωρητικόν πρῖσμα καί  ντιμετώπισιν, κάθε θαῦμα φαίνεται εἰς τόν στερούμενον τήν πίστιν ἄνθρωπον εἴτε ὡς ἁπλῆ ὀφθαλμαπάτη εἴτε ὡς προϊόν μαγικῆς τινος γοητείας ἤ κατά μεγίστην συγκατάβασιν ἁπλοῦν καί τυχαῖον γεγονός. Ὅμως, δι᾽ ὅσους ἔχομεν τό τηλεσκόπιον τῆς πίστεως, ὅλα δύνανται νά ἐπιτευχθοῦν εἴτε  πό τόν Κύριον καί Νομοθέτην τῶν φυσικῶν νόμων, εἴτε  πό τούς Ἁγίους Αὐτοῦ, μετόχους τῶν θείων χαρισμάτων καί δυνατοτήτων, ἕνεκα τῆς θεωτικῆς σχέσεώς των μετά τοῦ Κυρίου. Τοιουτοτρόπως, «πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι», χωρίς ὅμως ἡ πίστις νά νοῆται καί ὡς  φελής εὐπιστία. Ἕκαστον θαῦμα εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας ἔχει προέκτασιν εἰς τήν αἰωνιότητα καί σκοπεύει εἰς τήν ψυχικήν πρωτίστως ὠφέλειαν εἴτε αὐτοῦ ἐπί τοῦ ὁποίου πραγματοποιεῖται, εἴτε ἑτέρων προσώπων ἐχόντων  νάγκην στηρίξεως εἰς τήν ζωήν των καί δή εἰς τήν νεύρεσιν τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Διό καί τά θαύματα τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πίστεώς μας δέν ἐγένοντο διά νά λάβῃ Οὗτος περισσοτέραν τῆς δόξης τήν ὁποίαν εἶχεν φυσικῶς ἤ τῷ  πέδιδον οἱ ἁπλοῖ  κροαταί καί θεαταί τῶν λόγων καί τῶν ἔργων Του,  λλά διά νά  ποδείξῃ τήν πραγματικήν Του θεανθρωπίνην ὑπόστασιν καί νά διδάξῃ, ὅτι ὅποιος  κολουθεῖ ἐνσυνειδήτως τήν Εὐαγγελικήν ζωήν δύναται «μείζονα ποιῆσαι» διά τήν οἰκοδομήν καί μόνον τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐποχή μας, εἶναι ἐποχή τῆς  συλλήπτου ταχύτητος ἐπιστημονικῶν  λλαγῶν καί κατακτήσεων, πασῶν ὑπαγομένων εἰς τό ἐπίπεδον τοῦ φυσικῶς ἐπιστητοῦ. Ὅμως, ὑπάρχει καί ἡ ἄλλη διάστασις, ἡ τοιαύτη τοῦ Πνεύματος, τοῦ ὁποίου ἅπαντες μετέχομεν ὡς κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ κτισθέντες καί ὡς ἐκ τούτου ὡς μικροθεοί λογιζόμενοι παρά τοῦ Δημιουργοῦ Πατρός μας. Πολλάκις, ὅλοι μας, δυνατόν νά σφυροκοπηθῶμεν ὑπό τῆς  ναλγήτου σφύρας τῶν  μφιβόλων λογισμῶν καί νά ἐγγίσωμεν τά ὅρια τῆς  ρνήσεως  κόμη καί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πνευματικοῦ κόσμου. Ἐάν πάσχωμεν τοῦτον τόν πειρασμόν δέν εἶναι κάτι τό  φύσικον, οὔτε τό ἐπίμεμπτον,  φοῦ περικείμεθα τήν  σθένειαν τοῦ προπάτορος Ἀδάμ. Τό ἐπικίνδυνον εἶναι νά  ρνηθῶμεν ἑκουσίως καί ἐπιμόνως ὅσα δέν δυνάμεθα ‐ἤ τό συνηθέστερον δέν θέλομεν‐ νά προσεγγίσωμεν, ὑπό τόν ἐνδόμυχον φόβον τῆς περιοριστικῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωήν μας. Ἀρνούμεθα αὐτοθεούμενοι καί προμηθεϊκῶς ἐμμένομεν ἁλυσόδετοι ἐπί τοῦ Καυκάσου τῶν λογισμῶν καί τῶν περιωρισμένων γνωστικῶν δυνατοτήτων μας. Ὅταν εὑρεθῶμεν εἰς τήν θέσιν αὐτήν, ἄς εἰσέλθωμεν νοερῶς ἐντός ἡμῶν μετά τοῦ Ἰησοῦ εἰς τήν συναγωγήν τῶν λογικῶν μας δυνάμεων διά νά ἴδωμεν τόν τήν ξηράν ἔχοντα δεξιάν χεῖρα ἑαυτόν μας καί ἄς παρακαλῶμεν ὅλῃ δυνάμει: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ  πιστίᾳ». Καί τότε ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς δέν θά ἐξαπολύσῃ κεραυνοβόλον τήν  πάνθρωπον τιμωρίαν μας,  λλά θά ἔλθῃ ὡς αὔρα λεπτή, θά δροσίσῃ τήν ψυχήν μας καί θά εἴπῃ: «Ἔκτεινον τήν χεῖρά σου» καί  μέσως θά  ποκατασταθῇ ὡς ἡ ὑγιής χείρ τῶν δυσεξαριθμήτων ἑκατομμυρίων πιστῶν  νά τούς αἰῶνας συνανθρώπων μας.

Ἐκφράζοντες καί αὖθις τήν βαθεῖαν χαράν καί τήν συγκίνησιν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος διά τήν τοιαύτην εὐλογημένην εὐκαιρίαν νά σᾶς ἴδωμεν κατά πρόσωπον καί νά κοινωνήσωμεν διά τῆς Θείας ταύτης Λειτουργίας ἐν τῷ ἐγκαταλελειμένῳ τούτῳ πλήν μή  ποβαλόντι τήν ἱερότητά του Ἱερῷ Ναῷ ὡς τέκνα τοῦ αὐτοῦ Οὐρανίου Πατρός, εὐχόμεθα πλουσίαν τήν χάριν τοῦ Ἰατροῦ ψυχῶν τε καί σωμάτων ἐφ᾽ ἕνα ἕκαστον ὑμῶν, ἐπί τάς ἠγαπημένας οἰκογενείας σας καί ἐπί πάντα ἄνθρωπον  σθενῆ, δεχόμενον τήν ἐπιμέλειαν τῆς φιλανθρώπου ἰατρικῆς διακονίας σας καί ὑποτυποῦντα ἐν ἑαυτῷ τόν ἴδιον τόν Κύριόν μας, ὡς ἐλάχιστος καί πάσχων  δελφός Αὐτοῦ. Καλήν ἐπανασυνάντησιν νά ἔχωμεν καί πάλιν καί μέ τό καλόν νά ἐπιστρέψητε εἰς τά ἴδια. Ὁ Θεός μεθ᾽ ὑμῶν!